«Մեր այդ կողմերը» 1988-ին արժանացած է «Էլիզ Գավուքճեան» մրցանակին (Փարիզ): Եզակի պատահար մըն է, երբ պատմուածքի գիրք մը կ’արժանանայ վեց տպագրութեան, ինչպէս այս մէկ հատորը: Այս գիրքին մէջ կը տողանցեն Տիգրանակերտի վերջին հայերը, կը նկարագրուի 1950-ական թուականներու Տիգրանակերտը՝ իր նեղ փողոցներով, հայկական կեանքով՝ հարսանիք, ծնունդ, թաղում եւլն:

Ստանպուլահայ կեանքէն ներս կարծես առաջին անգամն է որ պատմուածքի գիրք մը կ’արժանանայ, երրորդ (1995), չորրորդ (2001), հինգերորդ (2005) և վեցերորդ (2011) տպագրութեան: Մկրտիչ Մարկոսեանին համար կրնանք ըսել որ թերեւս վերջին գիւղագիրն է, արժանաւոր յաջորդը մեծանուն գրող Յակոբ Մնձուրիին: Մեր Այդ Կողմերը հատորին մէջ կը տողանցեն Խենդ Աղաւնին, Հրէտանցի Խալօն, Քուրէ Մաման, Քեռի Խէչօն, Ժամկոչ Ուսօն, Տէր Արսէն Քահանան կը նկարագրուի 1950ական թուականներու Տիգրանակերտը, նեղ փողոցները, հայկական կեանքը՝ հարսանիք, ծնունդ, թաղում ևլն: Մարկոսեան այս բոլորը կը նկարագրէ բաբախուն գոյներով, տեղ տեղ ալ բարբառային հարազատութեամբ և մերթ կ’աւելցնէ նաև նուրբ երգիծանք մը...