Վլադիմիր Հայրապետյանի տարերքը երգիծանքն է: Բայց ոչ միայն ծիծաղ կարգող, կենցաղային, այլ նաև սուր ու ցավոտ երգիծանքը: Ավելին, մի շարք պատմվածքներում հեղինակը լավագույնս է բացահայտում իր հմտությունները քաղաքական երգիծանքի բնագավառում: Մի բնագավառ, որտեղ մեր լավագույն ավանդույթները, պիտի խոստովանել, լճացման տարիներին, մեղմ ասած, դոփում էին տեղում:

Մի դիտարկում եւս, Վլադիմիր Հայրապետյանի հերոսները շահեկանորեն առանցնանում են այլ երգիծական պատմվածքներում հանդիպող, ընդունված, կաղապարային դարձած, ծանոթ ու անդեմ կերպարներից: Նրանք օժտված են միս ու արյունով, ապրում են մեզ հետ, մեր կողքին և մեզ նման էլ տխրում են ու ծիծաղում: