Պահը և հավերժությունը, անցյալի քայլն ու ապագայի հետևանքը, մեկ մարդու արարքն ու քաղաքակրթության ճակատագիրը. հակադիր բևեռները «Դադարի պահին» ժողովածուի յուրօրինակ պատմվածք-առակներում մոտենում ու սեղմվում են, քանի որ գնալով փոքրացող մոլորակում, ժամանակն ու նրա շերտերը նշանակություն չունեն: Մարդն է դառնում ժամանակի չափման միակ միավորը, և արարքը՝ ժամանակի ընթացքի ցուցիչը: Ինքնատիպ դիպաշարերով, անակնկալ լուծումներով և խորը ընդհանրացումներով այս գործերն ընթերցվում են մեկ շնչով, սակայն ընթերցողին մտածել տալիս շատ երկար: