Տանյայի ծրագրային բանաստեղծությունը բոլորովին ուրիշ մանիֆեստացիա էր գրական հրապարակ բերում, ոչ թե «մաքուր» էսթետիկայի դիրքերից էր քաղաքական ու սոցիալական պատվերը մերժում, այլ հռչակում էր պոեզիան իբրև «ձեռքով պատրաստված վարդ», որի «կոպտությունն» ու «անճարակ» սարքված լինելու գիտակցված ցուցադրումը մերժում էր աստվածային ներշնչանքն իբրև գրողի ալիբի, և պատմա-մշակութային ընթացքով պայմանավորված վարպետությունը՝ իբրև պոեզիայի արժանիք։ Պոեզիան, արվեստը ինքն էր դառնում իր բանալին ու ազատվում իրենով այլ դռներ բացելու հասարակական ակնկալիքից։