Կառլէն Անանեանը միայն քսան տարեկան էր, երբ զոհուեցաւ, իսկ Արամ Վարդանեանը հազիւ քսանմէկ տարեկան։ Իրենց հասուն տարիքի այդ քանի մը տարիներուն այս երկու երիտասարդները, որոնք տարբեր երկիրներէ ու պայմաններէ կու գային, կը բաժնէին իրենց սերունդի ամէնապայծառ ու ամէնանուիրուած սփիւռքահայերու հաւատամքը։ Ամէնալաւ ձեւը մեր հայրենակիցները համոզելու, որ այս տղաքը արժանի են պատուի, պարզապէս անոնց պատմութիւնը ներկայացնելն է։ Սեդա Գպրանեան-Մելքոնեանը կը նկարագրէ անոնց կարճ կեանքի երկար ուղին։ Հիմա հայրենի նոր սերունդին կը մնայ պահպանել անոնց յիշատակը, Հայաստանը արժանի դարձնելու իր ամէնանուիրուած նահատակներուն։ - ՄԱՐԳԱՐ ՄԵԼՔՈՆԵԱՆ